Πετρα … Mολυβι …Blog … Email….Xαρτι

Δεν υπάρχει καλύτερη αίσθηση από το να κρατάς ένα μολύβι στα χεριά σου και να γραφείς πάνω σε χαρτί, άλλοτε αρωματισμένο ,χρωματιστό και άλλοτε σκέτο. Παλιά δύο εραστές χωρισμένοι από απόσταση ,πόλεμους και οικογένειες, έγραφαν ο ένας στον άλλον λόγια που έμεναν στο χαρτί για άλλες γενιές να τα ανακαλυψουν. Έχω βρει τέτοια γράμματα και μου ήρθε στο νου αυτό που έλεγε η γιαγιά μου... δεν ήμουν κάποτε νιος, δεν ήμουν παλικάρι ….βεβαία τελειώνει ως εξής …. δεν έβγαινα και εγώ, τις νύχτες με φεγγάρι, γιατί έρχεσαι εσύ, και με πατάς τώρα στο κεφάλι… εννοώντας ότι είναι κάτω από τα ραδίκια και δεν τον λογαριάζει και δεν το θυμάται κάνεις πια.

Ε αυτό το παλικάρι που όταν το γνωρίζεις είναι γέρος, κάποτε έγραφε φλογέρα γράμματα που τα διαβάζεις και λιώνεις σαν το κεράκι της λαμπρής. Λόγια ποιητικά και ας είχε βγάλει την τρίτη τάξη δημοτικού και ήταν και περήφανος γι'αυτο. Οι λέξεις φεγγάρι μου , ήλιε μου και φως το ματιών μου επαναλαμβάνονται. «Κρίνε μου το άγγιγμα σου ελαφρύ σαν αεράκι στο ώμο μου είναι σαν να με έχουν ευλογήσει άγγελοι….» το μονό που της είχε αγγίξει ήταν ο ώμος της και το νοσταλγούσε. Πόσο ωμή έχουμε γίνει ,περνάς βράδια πάθους και ο άλλος το μονό που συγκράτα είναι ότι το κάνατε .Τότε ερωτεύονταν την ψύχη του αλλού τώρα μονό το σώμα και αν και αυτό . Πολύ λίγοι αντέχουν μαζί αφού τελειώσει η ερωτική τους έλξη που συνήθως κρατά το μάξιμουμ 2 χρόνια..

Δυο εραστές που ήταν μακριά τους ένωναν τα λόγια και η μυρωδιά του χαρτιού, μερικές σταγόνες από το άρωμα της για να είναι εκεί μαζί του έστω και σαν μυρωδιά . Ένα μεσήλικας κύριος μου έλεγε ιστορίες για όταν ήταν ναυτικός σχεδόν 40 χρόνια στην θάλασσα. Η κοπέλα του και αργότερα γυναικά και μανά το 6 παιδιών του έβαζε ένα λουλουδάκι γιασεμί μέσα που αρωμάτιζε όλο το γράμμα και άφηνε μια σκιά καφέ σαν σχεδιακι πάνω στην λευκή κολλά χαρτί .Ο κύριος έλεγε ότι όταν βγήκαν τα τηλεφωνά χάθηκε η μαγιά στο να αποτυπώνεις λόγια ,σκέψεις και αισθήματα στο χαρτί. Το τηλέφωνο ήταν λίγα λόγια επιφανειακά και βιαστικά .. είμαι καλά , έρχομαι τότε ,,, βγαίνω σε αυτό το λιμάνι τότε και τότε. Μετά δεν είχε λέει κάτι να κρατά στα χεριά του και να το διαβάζει στις ώρες μοναξιά και να αναπολεί το σπίτι του.

Νιώθω στα δάχτυλα μου την πίεση του ξύλου, την πολυγωνικοτητα του μολυβιού. Εκνευρίζομαι με το ότι όσο μεγαλώνει το γράμμα αλλάζει η γραφή, μεγαλώνει σε πάχος και κάποια στιγμή τελειώνει ο γραφίτης και μετά αναζητά την ξύστρα που δεν θυμάσαι που την έχεις βάλει και καταλήγω να ξύνω με το κοπίδι. Καμαρώνω την καινούργια μύτη και πάλι ξεχύνομαι στη κολλά μου, πότε ένα χαρτί τετραδίου η μια κολλά α4. Την κοιτώ με αμηχανία πώς να την γεμίσω, μήπως της χαλάσω άδικα . Είναι αυτό που λένε όποιος δεν θέλει να ζύμωση 10 χρόνια κοσκινίζει. Όταν δεν σου έρθει το τι θα γράψεις οι λέξεις κατακλύζουν το χαρτί.

Ειδικά όταν γραφείς σε αγαπημένο το συναίσθημα πλημμυρίζει το χαρτί γεμίζουν οι σελίδες και ως άλλος εγωιστής της μαζεύεις για να μην τα δείξεις όλα και σε βαρεθεί η σε θεώρηση σίγουρη ο άλλος. Όταν γραφείς λόγια μισούς, αγανακτήσεις, διαλέγεις αυτά που πικραίνουν και πικάρουν το περισσότερο. Διαλέγεις τις λέξεις μια προς μια να έχουν νόημα καυστικό για να μην σου ξεφύγει ο άλλος . Έχω να γράψω ένα τέτοιο γράμμα αλλά το καθυστερώ.

Το να γραφείς στο blog δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό και χωρίς τόσο συναίσθημα. Το παλιό είναι αλλιώς και τόσο προσωπικό. Ακουμπάς το χαρτί , ανασαίνεις πάνω του σχεδόν, τα αποτυπώματα σου είναι παντού. Το γράμμα είναι μια χειροπιαστή απόδειξη ότι ο αποστολέας νοιάζεται , σε αγαπά , σε μίση και με αυτό το τρόπο στο δείχνει. Ενώ ένα εμαιλ μπορεί να είναι γεμάτο λόγια αλλά είναι απρόσωπο το μονό που έχεις μπροστά σου είναι μια οθόνη, ένα ψεύτικος κόσμος όπως η TV