9/11

Όποτε και να έχω ακούσει τον εθνικό ύμνο της Αμερικής δεν έχω συγκινηθεί. Στα πάρτι για το 4ης Ιουλίου και σε αλλά εγώ ήμουν το άτομο που χασκογελούσε στο άκουσμα του όταν όλη με ευλάβεια το τραγουδούσαν με το χέρι στην καρδιά. Στο άκουσμα βέβαια του ελληνικού στους ολυμπιακούς αγώνες καθώς η σημαία μας ανέβαινε εγώ δάκρυζα και αυτοί κορόιδευαν εμένα. Σήμερα στο cnn είδα την τελετή για τα 10 χρόνια και πολλά μου ήρθαν στο νου. Για πρώτη φορά συγκινήθηκα με το ύμνο τους και την σημαία τους που κατά κάποιο τρόπο είναι και δικιά μου.

Όλοι που ήταν στην NY εκείνη την μέρα θυμούνται την έκαναν. Εκείνο το πρωί ξεκίνησα να παω στην πόλη , στα μουσεία για τις εργασίες μου. Πήγα στο τρένο στις 7 το πρωί και έκατσα στο σταθμός και όταν ήρθε το τρένο αποφάσισα να μην μπω μέσα αλλά να παω στο πανεπιστήμιο. Συνήθως άκουγα ράδιο στο αυτοκίνητο και αυτή την μέρα δεν το άνοιξα καν. Όταν έφτασα στο πανεπιστήμιο υπήρχε αναστάτωση αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί . Όταν έφτασα στο στούντιο μερικοί συμφοιτητές μου κορόιδευαν ότι ένα αεροπλάνο είχε πέσει πάνω στο κτίριο και χαζεύαμε το Μπους που μίλαγε όταν σε ζωντανή μετάδοση έπεφτε το δεύτερο πάνω του. Ο πανικός ήταν τεράστιος η παραπληροφόρηση επίσης . Καμία ώρα μετά ο ουρανός είχε γεμίσει πολεμικά σκάφοι . Η αίσθηση ήταν σαν ήσουν σε πολεμική ζώνη . Τα κινητά και τα σταθερά δεν λειτουργούσαν. Στο σπίτι η θεια έκλαιγε για την κόρη της που δούλευε στο πεντάγωνο και δεν την βρίσκαμε . Τελικά ήταν μια χαρά.

Βέβαια της επόμενες μέρες πηγαίναμε σε κηδείες . Η ξαδέρφη της θειας μου έχασε και τους τέσσερις γιου της ένα πυροσβέστης και τρις αστυνομικοί που είχα τρέξει να βοηθήσουν. Μια φίλη μου από την δουλεία έχασε το πατέρα της και μια φίλη από το πανεπιστήμιο την μητέρα της και το αδερφό της που δούλευαν εκεί.

Βέβαια είχαμε και τους τυχερούς άτυχους. Ο άντρας της μια ξαδέρφης δούλευε στα ασανσέρ των δίδυμων πύργων και το πόστο του ήταν στο 80 όροφο. Ένα συνάδερφος το έπεισε να κάνει μια ολιγόλεπτη κοπανά για καφέ στο ισόγειο. Όταν έφτασαν στο ισόγειο και πήρανε καφέδες έπεσε το πρώτο αεροπλάνο . Δεν μπόρεσε να παει στην θέση του. Το δεύτερο αεροπλάνο τον βρήκε να βοήθα άτομα και στην κατάρρευση έσπασε τα ποδιά του. Τώρα ζει στην Φλόριντα και 10 χρόνια τώρα βλέπει εφιάλτες και κινείται με μπαστούνι. Η θεια του Ατσαλάκωτου ήταν διευθύντρια σε 340 εργαζομενους στο 70 όροφο και η μόνη που γλίτωσε. Αυτό που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ήταν γιατί έζησε . Δυο χρόνια μετά μπήκε σε τρελοκομείο στο οποίο ζει ακόμα 10 χρόνια μετά.

Ξέρω ότι είναι σκληρό αυτό που θα πω αλλά για μερικές μέρες κατάλαβαν πως είναι να ζεις στο Ιράκ η στο Κοσοβο που δεν ξέρεις από που θα σου έρθει. Η Αμερική είχε να έχει κάτι στα εδάφη της από την ανεξαρτησία της. Για πρώτη φορά κατάφεραν να χτυπήσουν την υπεροψία της και να την κάνουν να νιώσει φόβο. 10 χρόνια ζούνε τώρα το φόβο μην ξανά επαναληθη. Ολόκληρες κυβερνήσεις έχουν ποντάρει σε αυτό το φόβο και έχουν βγει για 8ετια. Ευτυχώς που έχουν αυτό το όριο αλλιώς θα ήταν σαν και μας με 20 χρόνια το ίδιο πρωθυπουργό.

Το συγκρότημα το κτιρίων αυτό ήταν για μένα ένα μέρος βόλτας πήγαινα το Σάββατο συνήθως με παρέα ,χάζευα τα υπέροχα γλυπτά του Ρονταν, ανέβαινα στο 80 κάτι όροφο στο εστιατόριο και καθόμουνα στα παράθυρα και κοίταζα κάτω για να νικήσω την ύψη φοβία μου. Η ομπρέλες έμοιαζαν με χρωματιστές καραμέλες και τα αυτοκίνητα σαν μυρμηγκιά. Έβγαλα ένα τόνο φωτογραφίες και ήμουν πολύ τυχερή γιατί μπόρεσα να ανέβω στην ταράτσα 3 φορές. Σπάνια έκανε καλό καιρό για να ανέβεις ταράτσα . Έπρεπε να έχει πλήρη άπνοια για να αφήσουν να το επισκεφτείς.

Η τέχνη που καταστράφηκε μαζί τους ήταν αμύθητη, μια και ήταν γεμάτο από γνήσια έργα. Το κακό όμως είναι ότι τόσοι άνθρωποι πέθαναν άδικα και μια πληγή έμεινε ανοικτή που θα πάρει χρόνια να κλείσει