16 Χρόνια Μετα Θυμάμαι

Σήμερα ο μπαμπάς μου κλείνει 16 χρόνια που έχει πεθάνει. Νιώθω τύψεις που δεν τον θυμάμαι καν. Ήμουν μικρή όταν πέθανε και ταξίδευε πολύ και γι'αυτο το λόγο πια δεν θυμάμαι καθαρά το πρόσωπο του. Τον αναγνωρίζω στης φωτογραφίες μονό πια. Θυμάμαι πολύ λίγες στιγμές γι’αυτόν και μερικές από αυτές όχι και καλές. Δεν έμαθα ποτέ αν ήταν κάλος άνθρωπος η πως αντιδρούσε στις καταστάσεις . Τι του άρεσε και τι όχι. Βρίσκω κατά καιρούς διάφορους ανθρώπους που μου λένε ότι ήταν φίλοι του, γνωστοί , συνεργάτες, και μου λένε διαφορές ιστορίες γι'αυτον. Όπως ότι ήταν καλόκαρδος του άρεσε να βοήθα τους άλλους. Είχε χιούμορ , ήταν πλακατζής, γλεντζές , δουλευταράς και κάλος αδελφός στης αδελφές του.
Ο πατέρας μου βγήκε από μικρός στην εργασία , δουλεψε σε ότι δουλεία υπάρχει εδω και μετά έκανε 10 χρόνια στην Γερμάνια για να στείλει λεφτά στους γονείς του και να καλοπαντρέψουν της αδελφές του. Οι γαμπροί πήρα μεγάλα ποσά για να τις πάρουν και μετά ο πατέρας μου βοηθούσε στα οικονομικά τους γιατί με όλα αυτά δεν είχε καταφέρει να αποκαταστήσει τον εαυτό του. Το γεγονός ότι με την δουλειά του είχε κάνει πολλά χρήματα έκανε του γαμπρούς να γρινιαζουν και να ζητούν περισσότερα.
Στα 40 και ενώ με τα χρήματα του είχε πάντρεψε και προίκισε και τις ανιψιές του αποφάσισε να παντρευτεί την μητέρα μου με συνοικέσιο και αυτή 40 . Οι συγγενείς δεν χάρηκα ιδιαίτερα αλλά μεγάλη ήταν, παιδία δεν θα έκανε μάλλον. Όποτε ποιο πολύ περιούσια γι'αυτους . Αμ δεν τους έγινε η χάρη ένα χρόνο μετά η μητέρα μου ήταν έγκυος αλλά από απροσεξία το έχασε και δύο χρόνια μετά γεννήθηκα εγώ. Με κοίταζαν από πάνω μέχρι κάτω όταν με έφεραν στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου με την μητέρα μου μετά από το γάμο τούς μετακόμισαν στην Αμερική οπού και ζούσε η μητέρα μου μόνιμα. Όταν με έφερα εδω διακοπές όλη με κοίταζαν σε ποιον μοιάζω .. ευτυχώς που είμαι ολόιδια ο πατέρας μου με την μανά μου δεν έχω καμία σχέση. Κατά καιρούς έχω ακούσει ότι είμαι υιοθετημένη , αλλά δεν είμαι .
Το πατερά μου δεν το έβλεπα συχνά γιατί ταξίδευε στο εξωτερικό για δουλείες και σπίτι ήταν μονό 3 μήνες το χρόνο σύνολο. Όταν ήταν σπίτι θυμάμαι ότι ήταν αυστηρός και κάθε φορά που ερχόταν από τα ταξίδια του ήταν γεμάτος δώρα . Λυπάμαι που μετά από μια εβδομάδα σκεφτόμουνα ποτέ θα φύγει πάλι και όταν έφευγε για το αεροδρόμιο έκλαιγα όλη μέρα. Αστεία που ήμουν.
Τον Οκτώβριο του 1993 αποφάσισε να μείνει σπίτι. Όταν πέρασε ο πρώτος μήνας ζορίστηκα και ήθελα να φύγει. Ήταν ένα άγνωστος στο σπίτι του . Την αρχηγεία σε αυτό το σπίτι την είχε η μανά μου όλο το χρόνο και εκείνος μερικές εβδομάδες το χρόνο . Ο καθένας του είχε διαφορετικό στυλ και με είχα μπερδέψει τέλειος ,ότι άφηνε ο ένας να κάνεις δεν σε άφηνε ο άλλος. . Δευτέρα πρώτη Φεβρουαρίου και ενώ άνοιξα την πόρτα για να πάω στο σχολικό ο μπαμπάς λιποθύμησε , το σηκώσαμε και μετά αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο για εξετάσεις . Πηρέ το αυτοκίνητο του και πήγε ,πήγα και εγώ σχολειό. Το μεσημέρι γύρισα σε ένα άδειο σπίτι. Το βραδύ πηρέ η μανά μου τηλέφωνο να μου πει αν ήρθε ο αδελφός της να με πάρει σπίτι του γιατί δεν θα ερχόταν σπίτι αλλά θα έμενε νοσοκομείο. Μια γειτόνισσα με πηρέ σπίτι της . Ο θειος δεν φάνηκε ποτέ, μονό λέγε στην μητέρα μου ότι είμαι μια χαρά και ας μη με είχε δει. Την Πέμπτη πήγα να τον δω μάζεψα με την φίλη μου κρίνα και δακρακια από το αγρό και πήγα στο νοσοκομείο. Η μανά μου με το που με είδε με έβρισε και μου είπε να τα πετάξω. Ο πατέρας μου με έβρισε επίσης γιατί έφυγα από το σχολειό για να το δω. Αυτή ήταν η τελευταία μου ζωντανή εικόνα του .
Πήγα στο σχολειό χαλιά, γύρισα σπίτι και η φίλη μου είπε να μείνω σε αυτήν. Τρεις μέρες μετά πουθενά να φάνει ο θειος. Στη φίλη δεν ήθελα να πάω . Είχε χάσει το μπαμπά της πριν 6 μήνες . Μάλιστα τα λουλούδια που μαζέψαμε το μερίδιο της τα έβαλε στο τάφο του. Κοιμήθηκα εκεί με μεγάλες αντιρρήσεις , το βραδύ ξύπνησα και έβλεπα ένα φωτάκι να αναβοσβήνει πάνω στο Άγιο Νικόλα ανατρίχιασα το μπαμπά μου το έλεγαν Νικόλα. Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα. Το πρωί πήγα να μπω στο λεωφορείο με τι φίλη μου όταν μας γύρισε πίσω η μητέρα της . Κάνεις δεν έλεγε τίποτα είδα την μαμά μου φυτό στα μαύρα, κατάλαβα . Μετά ήταν όλα ένα θέατρο η μανά μου ναρκωμένη από τα ηρεμιστικά οι αδέρφες του να χτυπιούνται σαν τα χταπόδια και να μοιρολογάμε . Ο κόσμος να με λέει κακόμοιρο και να σχολιάζει.Καθρέπτες ντυμένη με πανιά και κεριά παντού στο σπίτι και η μανά μου απών στο κόσμο της τέλειος. Την άλλη μέρα δεν θυμόταν τίποτα . Εγώ ομως όλα. 16 χρόνια μετά ακόμα θυμάμαι . Η κατάρα μου να συγκρατώ εικόνες στο μυαλό μου. Εικόνες που με έκανα για 9 μήνες να μην ξαναμπώ στο σπίτι μου μετά την κηδεία. Ακόμα της θυμάμαι σαν να ήταν χθες.
Τελείωσε στην 4/2/94 σε ηλικία 54χρονο από διογκωμένη κάρδια . Πάντοτε είχε «Μεγάλη Κάρδια» στου φίλους τού και τους συγγενείς ακόμα και στο τέλος
Λυπάμαι που δεν σε γνώρισα καλύτερα. Λυπάμαι που μετά από ένα μηνά στο σπίτι ήθελα να φύγεις και για αρκετά χρόνια ένιωθα ότι εγώ έφταιγα που πέθανες . Λείπαμε που δεν με ειδές να μεγαλώνω. Σπούδασα όπως ήθελες . Δεν ξέρω αν θα με άφηνες να πάω στην καλών τεχνών αλλά να γίνω κάτι άλλο. Αν ζούσε η ζωή θα ήταν τόσο διαφορετική και με υπεράσπιζες από τα θεριά τους συγγενείς μας
Ελπίζω να υπάρχει παράδεισος και να είσαι μαζί με την μαμά σου
Σ αγαπώ ….