Labyrinth

Σήμερα κατά τύχη πέτυχα αυτή την ταινία που βασικά δεν ήξερα πως την έλεγαν. Όταν ήμουν 12 την είδα στο φροντιστήριο των αγγλικών . Την είχε φέρει ο κύριος για να την δούμε και να γράψουμε περίληψη. Δεν είχε υπότιτλους και όλα τα παιδία γκρίνιαζαν . Εγώ όπως πάντα δεν είπα κουβέντα έτσι και αλλιώς κάνεις δεν ήξερε την φωνή μου.

Όταν ήμουν 6 με έφερε η μητέρα μου στο χωριό της από τη ΝΥ και μείναμε μόνιμα εκεί . Όταν πήγα στην πρώτη δεν ήξερα ελληνικά. Μονό τις λέξεις : πείναω, διψαώ και θέλω πιπί ήξερα. Αυτά ήταν αρκετά για να συνεννοούμαι με την γιαγιά που μίλαγε ακατάπαυστα για τα πάντα . Συχνά μούντζωνε, έβριζε και έδινε ευχές με το παραμικρό Στο χωριό δεν υπήρχε φροντιστήριο αγγλικών και όλα τα παιδια στο μικρό σχολειό ήταν όλα συγγενείς μεταξύ τους, όποτε εγώ ήμουν το ξένο στοιχειό . Στην αρχή όλο χαρά προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τα αλλά παιδία, άλλα αυτά έβρισκαν ότι μιλούσα περίεργα και έλεγα τραγουδάκια σε άλλη γλωσσά. Έτσι τα παιδια με βασάνιζαν , με χτυπούσαν, μου έκλεβαν τα πράγματα μου η μου τα έσπαγαν. Έτσι μέσα σε μια εβδομάδα διαμονής μου στο χωριό έχασα την φωνή μου. Η γλωσσά που ήξερα μέχρι τότε ήθελα να την ξεχάσω . Δεν ήθελα να διαφέρω από τα αλλά παιδία σε οτιδήποτε και έκανα τα πάντα να είμαι αφανής . Έτσι άρχισα να ζωγραφίζω στα διαλειμματα , τα βιβλία μου και το θρανίο . Το δημοτικό το πέρασα με Γ γιατί δεν έλεγα προφορικά και οι περισσότεροι έλεγαν πώς είμαι χαζό. Μέχρι που πήγα Α’ γυμνάσιο και έβγαλα 19 το πρώτο τρίμηνο μονό με γραπτά. Την φωνή μου την απέχτησα πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο και από τότε δεν σταμάτησα να μιλαώ ακατάπαυστα . Μάλλον κερδίζω το χαμένο χρόνο lol

Μετά από 3 χρόνια αποχτήσαμε φροντιστήριο αγγλικών και όλα τα παιδία γραφτήκαν εκτός από μένα . Με έγραφε η μανά μου και εγώ δεν πήγαινα . Μου μίλαγε αγγλικά και χανόμουν, δεν απαντούσα . Τα παιδία που με βασάνιζα μετά μου το παίζαμε έξυπνα και αγγλομαθείς. Τελικά στην έκτη γράφτηκα στα αγγλικά και πήγα. Μέσα σε ένα χρόνο πέρασα 4 τάξεις . Ο μπαμπάς μου, μου είχε τάξη ότι θα με έπαιρνε μαζί του ΝΥ αν πηγαινα έτσι πείστηκα

Η ταινία ήταν πολύ σημαντική για μένα σε πολλά επίπεδα , κάτι σαν κρατικό μυστικό .Από τότε που μπορώ να θυμάμαι δεν διαβάζω υποτίτλους . Έτσι όταν είδα την ταινία για μένα ήταν γνωστή περιοχή . Χάρηκα που δεν ήταν μεταγλωττισμένο όπως όλα τα αλλά παιδικά, οι ταινίες που το στόμα κινητέ και λέξεις βγαίνουν αργότερα. Η φωνή του Bowie ήταν μαγευτική. Το όλο σύνολο της ταινίας με μάγεψε . Σκίτσαρα τις μάσκες που είδα , και σκεπτόμουν χιλίους τρόπους πώς να της φτιάξω. Τελικά τα κατάφερα με εφημερίδες και κολλά 2 χρόνια αργότερα. Αφού αφουγκράστηκα τι είπα η συμμαθητές μου για το τη νόμισαν ότι έλεγαν στην ταινία και το τι θα έγραφαν οι άλλοι, έτσι γράψα και εγώ. Ξεκίνησα με 6 σελίδες με λόγια και σκηνές και τελικά παράδωσα 3 σειρές. Λιτές απέριττες και γενικές. Είπαμε κρατικό μυστικό δεν έπρεπε κάνεις να ξέρει.

Σήμερα που ξαναείδα to trailer της ταινίας και ένα σωρό αλλά στο YouTube ένιωσα πάλι 12 μαγειρεμένη από τα σκηνικά της μάσκες και τους ηθοποιούς. Φυσικά πρέπει να αναφέρω ότι τα ξωτικά με τρόμαξα τόσο πολύ που για καιρό κοίταζα το κρεβάτι μου από κάτω και μου ερχόταν λίγο δύσκολο να γυρίσω μονή σπίτι μόλις σκοτείνιαζε. Ο Bowie ήταν ο ποιο περίεργος πρίγκιπας που είχα δει, αντισυμβατικός και περίεργα εκθαμβωτικός. Θυμάμαι το τέλος δεν μου άρεσε . Σε site βρήκα ότι έβγαλαν την συνεχεία του σε κόμικς όποτε θα ψάξω να το βρω. Ελπίζω να είχαν αίσιο τέλος εκεί.