I m free...

Μια περίεργη χαρά με έχει κατακλύσει. Στην αρχή που το άκουσα συγκινήθηκα λίγο με παράπονο αλλά μετά από 10 λεπτά είπα στο εαυτό μου im free.  Είμαι πια ελεύθερη από της εθελοντικές μου εργασίες  γιατί εκαναν το λάθος να με «υποτιμήσουν». Η μανά μου πάντα λέει ότι κάνεις δεν αγιάζει στο τόπο του και μόλις μου απόδειξαν πως όντως ισχύει. Φέτος κλείνω 10 χρόνια που γύρισα  Ελλάδα και στο χωριό. Όλα αυτά τα χρόνια φτιάχνω σκηνικά  για σχολικές παραστάσεις ,καρναβάλια , κατασκευές με τα παιδια χωρίς να βγάζω τίποτα εκτός από κουράσει. Κάνω πολύ κόσμο να φαίνονται δραστήριοι σαν μελή συμβουλίων συλλογών χωρις να το αξιζουν . Χαίρομαι που βλέπω τα παιδια του χωριού μου να χαίρονται  και αυτό μετραγε μεχρι τωρα.. Θα ήθελα και εγώ όταν μεγάλωνα εδώ να υπήρχε κάποιος  να μας έκανε έστω τα μισά. Προσφέρω αυτό που θα ήθελα να μου είχαν προσφέρει. Το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά  και δεν μετανιώνω καθόλου . Απλά από εδώ και περά θα σταματήσω να το κάνω και θα έχω και την συνείδηση  μου καθαρή .

Δεν περίμενα ποτέ να με εκτιμήσουν  αλλά να  μου την φέρουν πισώπλατα   δεν  το περίμενα. Έτσι με ελευθερώνουν από το εαυτό μου που θέλει να δίνει .   Να συνεχίσω δεν μπορώ  γιατί αν ήμουν μακακας μια φορά τώρα θα είμαι πολλές και με περικεφαλαία. Τα καπελά τα φορώ αλλά μονό μπερέδες . Δεν έχει άλλο μας τελείωσε . Ευτυχώς που έγινε και έτσι για να  βάλω και λίγο μυαλό. Επίσης ανακάλυψα ότι για να εκτιμάς κάτι πρέπει να το πληρώνεις  αλλιώς δεν το εκτιμάς…