Έχω μια απορία

Έχω μια απορία
μες την καρδιάς τα βαθύ
σας την ναι λέω
μπας και βρω την άκρη….

Το σκότωσα το τραγούδι της Βουγιουκλάκης… Έχω ένα μυστικό

Σήμερα είδα κάποιον που όταν ήμουν μικρή θαύμαζα πολύ. Πρέπει να είναι 4 χρόνια μεγαλύτερος. Ζωγράφιζε τελεία και για αυτό το θαύμαζα. Στο σχολειό το έβαζαν να κάνει διάφορα για γιορτές και αλλά. Μεγαλώνοντας το μονό που είχα ήταν η ζωγραφική. Η μονή παρέα που δεν με απογοήτευσε ποτέ αλλά εγώ την έχω απογοητεύσει πολύ.

Όταν με έφερε η μητέρα μου στην Ελλάδα τα παιδία με βασάνιζαν γιατί δεν ήξεραν την γλωσσά έτσι και εγώ σταμάτησα να είμαι πολύλογου και έγινα αμίλητη. Περνούσα τα διαλειμματα στο θρανίο μου ζωγραφίζοντας το θρανίο μου, τα τετράδια μου και τα βιβλία μου. Άρχισα να μίλαω στα 17+ όταν πήγα να σπουδάσω αυτό που έκανα μια ζωή. Ξεκίνησα να μίλαω και από τότε δεν έχω βάλει γλωσσά μέσα. Βλέπετε κερδίζω χαμένο χρόνο.

Φανταστείτε πόσο χαλιά ένοιωθα για μένα .Οι μονές φόρες που ένοιωθα καλά ήταν όταν κάποιοι καθηγητές με έβαζαν κάνω πράγματα για αυτούς. Ο φυσικός με έβαζε να του κάνω όλα τα σχεδιαγράμματα και στην γιορτές με έβαζαν να κάνω τα σκηνικά για παραστάσεις και σκίτσα για την εφημερίδα. Είναι αλήθεια ότι έχω χάσει αρκετές ώρες μαθήματος γι'αυτα τα πράγματα. Για ένα παιδί είναι μεγάλο κατόρθωμα για εμένα ήταν μια μεγάλη πρόκληση και ένα ωραίο κομπλιμέντο να σου πουν -εεει ζωγραφίζεις ωραία.

Με αύτη την ψυχολογία μια μέρα έτυχε να κάτσω διπλά στο άτομο που θαύμαζα. Όλο το λεωφορείο ήταν γεμάτο έκτος από μια θέση διπλά του. Εγώ ήμουν η μονή όρθια και ο γέρο οδηγός και πολύ στριμμένος έχω να πω μου φώναξε να κάτσω στην άδεια θέση. Με την ψύχη στο στόμα πήγα έκατσα διπλά του. Εκείνος με κοίταξε με ένα ύφος - φτου εσύ κάθισες διπλά μου... μη σας πω ότι είχε μια έκφραση αηδίας . αύτη η διαδρομή μου έχει μείνει αξέχαστη , 30 λεπτά βασανιστηρίου να εύχομαι το λεωφορείο να πάει από το κάτω δρόμο για να κατεβώ πρώτη και όχι αυτός. Είχα γίνει ένα με το κάθισμα , την τσάντα μου και αναρτιόμουνα τι στο καλό έχω και με κοιτά με τέτοια περιφροσύνη

Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε το καλοκαίρι μετά από το πρώτο μου έτος στην καλών τεχνών. Μεγάλη αλλαγή από αντικοινωνική έγινα κοινωνική πεταλουδίτσα. Και μια μέρα σε ένα μαγαζί με υλικά ζωγραφικής πετυχα το τύπο. Φυσικά δεν έδωσα σημασία γιατί στα τόσα χρόνια ποτέ δεν είχαμε αντάλλαξα κουβέντα, μια φορά έκατσα διπλά του σε λεωφορείο και κόντεψε να αυτοκτονήσει. Με το που με βλέπει μου χαρίζει ένα τεράστιο χαμόγελο και μου πιάνει την κουβέντα . – επ Μούσα τι κάνεις χρόνια έχω να σε δω… ήξερε και το μικρό μου όνομα . Με ρώτησε χίλια πράγματα λες και ήμασταν παλιοί γνωστοί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το σοκ μου. Από τότε όποτε με βλέπει με χαιρετά και θα μπορούσε να κάνουμε παρέα αλλά εγώ δεν το επιδίωξα.

Κάνω πολύ εθελοντισμό ειδικά σε σκηνικά και αλλά για το σχολειό και τους συλλόγους της περιοχής μου. Μια μέρα συνάντησα την αδελφή του και όταν με σύστησαν μου είπε ότι με ξέρει ότι ο αδελφός της μίλαγε συχνά για μένα και πόσο καλή είμαι στο τομέα μου. Το ίδιο σκηνικό μου έτυχε και με το πατερά του. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου κάθε φορά που το βλέπω αυτό το σκηνικό πέρνα από το μυαλό μου. Το έχω απορία… τι άλλαξε μέσα σε μερικά χρόνια και από το total ignore πήγα στη καλή του λίστα …εε. Μου λέτε…..